محوگریبان ادب کی سر به هر سو می زند

موج گهر از ششجهت بر خویش پهلو می زند

واکردن مژگان ادب می خواهد از شرم ظهور

اول دراین گلشن بهار از غنچه زانو می زند

زبن باغ هرجا وارسی جهل است با دانش طرف

بلبل به چهچه گرتند قمری به کوکو می زند

تا چرخ و انجم ثابت است از خلق آسایش مجو

اندیشهٔ داغ پلنگ آتش به آهو می زند

تا آمد و رفت نفس می بافت وهم پیش و پس

ماسوره چون بی رشته شد بیرون ماکو می زند

پست و بلند قصر ناز از هم ندارد امتیاز

آن چین مایل از جبین پهلو بر ابرو می زند

شکل دویی پیدا کنم تا چشم بر خود واکنم

هر سور هٔ تمثال من آیینهٔ او می زند

داغم مخواه ای انتظار از تهمت افسردگی

تا یاد نشتر می کنم خون در رگم هو می زند

یا رب کجا تمکین فرو شد کفهٔ قدر شرر

آفاق کهسارست و سنگم بر ترازو می زند

بیدل گران افتاده است از عاجزی اجزای من

رنگی که پروازن دهم چون شمع بر رو می زند